Pater Joe Gerard Stulens

Zutendaal 1933   Zuun 1955 Scheut 1958  Congo: 1959 - 2019

Pater Joe Gerard Stulens, in de volksmond Pater Joeke Stulens, is de broer van zuster Hélène en pater Cyriel. Hij was lid van de studentenbond en kwam uiteindelijk als missionaris in 1959 in Congo terecht, net voordat de onafhankelijkheidsstrijd uitbrak. Zijn missiepost was Bobadi, waarnaar hij in 1975 terugkeerde na in vijf andere missieposten gewerkt te hebben. Er woonden naar schatting zo'n 40.000 mensen, in een land van 80 miljoen inwoners, waarvan 80% het christelijk geloof beleed. De rest was protestant, heiden of aanhanger van een inlandse sekte.

Pater Joeke was een echte reispater, een broussepater. Zijn werkgebied was tweemaal zo groot als de provincie Limburg en zijn taken waren nog groter. Samen met drie scheutisten stond hij in voor het godsdienstonderwijs van de jongensschool. Deze telde veertien klassen van soms zeventig leerlingen per studiejaar. Behalve de missiescholen bestonden er praktisch geen scholen. Daarbij kwam ook het onderricht voor volwassenen die het doopsel wensten te ontvangen en het toedienen van sacramenten in de dorpen. 's Zondags kwamen de mensen van de omliggende dorpen op een missiepost samen.

Zijn schoolbouwproject in Gemena.

Voor pater Joeke betekende dat soms veel biechten. Een werk van dagen. Daar bovenop waren er de eucharistievieringen, de vergaderingen van de Heilig Hartbond, het Marialegioen, doopsels, vorming van catechisten, enz. De onlusten en vernietiging van een aantal missieposten na de onafhankelijkheid maakten het werken niet gemakkelijker. De massabekeringen van volwassenen verminderden en het bekeringswerk werd moeilijker. De missionarissen werden het voorwerp van kwaadsprekerij en haat. Het politieke klimaat was wisselvallig.

Buiten het pastorale werk bouwde pater Joeke ook kapellen en scholen. Of hij liet ze bouwen of herstellen. En dat gebeurde allemaal in een gebied waarin reizen niet gemakkelijk was, zeker niet als het geregend had. Al naargelang de situatie had pater Joeke een aftandse cammionette ter beschikking. In het regenseizoen stond er een motor klaar. Zelfs een prauw, een kleine boot, kon ingezet worden als het water te hoog stond. Vanaf de jaren negentig deed pater Joeke geen broussereizen meer. Naast het pastorale werk was zijn voornaamste taak de terreinwagen rijdende te houden. Het waren de enige voertuigen die nog voldeden op de broussewegen. Een pastoor-mecanicien had hem in de jaren zestig, toen de remmen van zijn auto het niet meer deden, aangepord om met zijn twee handen en twee ogen aan de slag te gaan. Pater Joeke had die woorden opgepikt en was door zelfstudie aan de slag gegaan in de mechaniek en de bouwkunde. Als er dan al eens problemen waren, dook hij in de handboeken of cd-roms. Hij was een autodidact en is steeds zijn eigen leermeester gebleven, 61 jaar lang.

Jef Menten, Joeke Stulens, Jef Bobbaers